Recentelijk stond er een artikel in de krant over een voorgestelde wetswijziging. Het idee is dat mensen die in aanmerking komen voor schuldsanering een half jaar ‘met rust gelaten moeten worden’. De schuldeisers mogen in die zes maanden niets innen en van de schuldenaar wordt verwacht dat die de tijd gebruikt om orde op zaken te stellen.
Recent zijn de Purmerendse raads- en commissieleden
geïnformeerd over hoe er in Purmerend wordt omgegaan met inwoners met schulden.
Zij kunnen een beroep doen op de gemeente voor hulp. In de komende maanden
wordt dit beleid ook verder besproken.
De gemeente Purmerend geeft – naar mijn idee –
terecht aan dat schuldproblematiek niet verholpen kan worden met alleen een
financiële tegemoetkoming. Een zak(je) geld lost de problemen – ongeacht hoe
die zijn ontstaan – niet op, misschien alleen voor zeer korte duur.
En schulden hebben vaak samenhang met andere
zaken, zoals gezondheid en wonen. De gemeente wil daarom begeleiding en
scholing geven in het omgaan met geld, gezondheidsproblemen benoemen en
aanpakken en inzet van bijvoorbeeld hulp bij de administratie.
Al een aantal seizoenen zijn er op tv programma’s over financiële problemen in Nederlandse gezinnen. Ook daarin wordt steeds aangegeven dat inzicht in de financiën helpt om de financiële situatie te begrijpen. Het ouderwetse huishoudboekje is wat dat betreft nooit uit de mode geweest!
Ook wordt er altijd gekeken naar de inkomsten. Als
je niet geld hebt om je vaste lasten en daarnaast je schulden te betalen is er
een voor de hand liggende oplossing: Minder uitgaven doen én meer inkomsten
krijgen.
Simpelweg bezuinigen én (meer) gaan werken,
uiteraard rekening houdend met iemands mogelijkheden en vaardigheden. En dat
zal hoogstwaarschijnlijk niet in de droombaan zijn met een topsalaris. Maar als
dit, in combinatie met inzicht en verstandige uitgaven, ertoe lijdt dat de
schulden betaald worden, is dat – ongeacht hoe de situatie is ontstaan –
verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en voor degene voor wie je zorgt.
Ik ben het daarom dan ook niet eens met het wetsvoorstel om die verantwoordelijk een half jaar op te schuiven. Het moet het streven zijn om zo snel mogelijk te beginnen met een oplossing.
Naar mijn idee wordt op door de ‘verplichte
rustpauze’ de verantwoordelijkheid voor het oplossen van de schulden voor een
groot deel bij een ander gelegd. Bij de samenleving en de ondernemer. Omdat de
schuld waarschijnlijk nooit helemaal zal worden betaald. Terwijl de rest wél
werkt en daarmee zijn/haar rekening betaald, zit degene mét schulden een half
jaar thuis, misschien wel met een uitkering. En werkt en solliciteert dus niet.
De tijd verstrijkt en vervolgens is diegene door de hele situatie zó lang van
de arbeidsmarkt dat hij/zij heel moeilijk weer aan het werk komt. En in een
vicieuze cirkel terechtkomt, want doordat er weinig inkomen is, ontstaan er
waarschijnlijk ook weer nieuwe schulden.
Ik hoop dan ook dat als iemand schulden heeft die de verantwoordelijkheid neemt om die op te lossen, mét of zonder hulp van familie, vrienden of de gemeente.